We staan buiten en bekijken lucht en wolken. We zien kleurnuances op verre afstand en tegelijk zien we details en tinten van de aarde dichterbij.
Onze ogen flitsen onbewust heen en weer, en ook van ver naar dichtbij.
Zo ontstaat het beeld dat we zien.
Doordat onze ogen van elkaar afstaan sturen we twee licht verschillende beelden naar onze hersenen, die dit omzetten in een dieptebeeld.
Een complex en wonderlijk fenomeen dat de mens verwierf om zijn omgeving te kunnen duiden.
Echter, ons "zien" is ingrijpend veranderd.
Een groot deel van ons wakker leven gebruiken we nu onze ogen om naar pixels te kijken.
Missen we het echte beeld of zijn we deze virtuele beelden als realiteit gaan beschouwen, zoals de gevangenen in Plato's grot voor wie de schaduwen het echte leven zijn?
​
_JPG.jpg)
Ik hou van de bergen en van streken waar de waterdamp in de lucht de kleuren tempert en doet accorderen.
Waar geen scherpe contrasten zijn, maar de overgangen flou.
​
Water, het fluïde medium van de verf, laat de pigmenten over het blad uitwaaieren, kleine tikkeltjes die zich ongecontroleerd vermengen.
Zoals lucht en water de wolken vormen, altijd bewegend, gedempt en grillig.
​
Ondanks de moeilijkheden die het werken en plein air met zich meebrengt, schilder ik niet naar foto's. Ik verkies mijn ogen te gebruiken, liever dan te moeten voortgaan op wat een lens, naargelang de instellingen van het toestel, heeft vastgelegd.
Ook prikkels van andere zintuigen, geluiden, wind en temperatuur, dragen bij tot het beeld.
Het genot buiten te zitten en traag het landschap in zich op te nemen.
_JPG.jpg)
Voor veel kunstenaars, schilders uiteraard, maar ook schrijvers en componisten, was of is het landschap een belangrijke, of zelfs noodzakelijke inspiratiebron.
Soms schilder ik op plaatsen waar zij ook waren en hetzelfde landschap zagen.
Dat besef vervult mij met een intens geluk en geef mij kracht. Het voelt aan als een extra dimensie.
Zo ga ik graag naar de Alpen in de Dauphiné, waar Olivier Messiaen elke zomer vogelzang noteerde, met precieze beschrijvingen van de omgeving.
Hierboven: La Meije, waar nu een jaarlijks festival naar hem is vernoemd.
​
Graag zou ik een tijd verblijven in Suffolk waar Benjamin Britten geboren werd en later weer ging wonen, met zicht op zijn geliefde grijze Noordzee..
Of Orkney, waar Peter Maxwell Davies het isolement en de stilte opzocht.
De lijst is eindeloos...
